دانستنی هایی درباره مروارید سیاه

در تاهیتی که جزیره اصلی پلی نزی است مروارید، اولین محصول صادراتی و دومین منبع درامد، پس از صنعت جهانگردی محسوب می شود.

این جواهر طبیعی که قبلا بدون دخالت انسان رشد می کرد و بسیار کمیاب بود امروزه حدود ۹۰ درصد این مروارید ها با دخالت دست انسان و به صورت مصنوعی تولید می شود . در قرن شانزدهم یعنی هنگامی که این مروارید ها به عنوان کالایی رایج و مد، وارد بازار جهانی شد به دست آوردن انها کاری خطرناک محسوب می شد .

غواص ها با رفتن به زیستگاه صدف های خوراکی در عمق ۳۰ متری به استقبال خطر میرفتند. چرا که کوسه های مهاجم منتظر انها بودند. این کار در عین حال به شانس هم فوق العاده زیادی نیاز داشت.

در آن زمان انسان از چگونگی شکل گیری مروارید های طبیعی آگاهی نیافته بودند، امروز هم پس از گذشت ۴۰۰ سال، هنوز این مسئله به صورت معما باقی مانده است. فرایند پرورش مروارید کاری تخصصی است و فراگیری چنین مهارتی به سال ها زمان نیاز دارد.

قدم اول، برداشت دقیق صدف هایی است که این جواهر های قیمتی را میسازند. بچه های صدف به نام گتر شناخته میشوند. بیش از دو سال در کیسه های مخصوصی در زیر آب مورد مراقبت قرار می گیرند تا به سن بلوغ برسند. در این زمان آن ها آماده عمل پیوند میشوند.

۱۰۰ سال قبل یک متخصص ژاپنی، به نام کوکیجی میکی موتو، با قرار دادن یک جسم خارجی در داخل صدف و تحریک آن برای اولین بار مروارید مصنوعی به دست اورد. این روش در اواخر دهه ۱۹۵۰ توسط یک دام پزشک فرانسوی به نام جین ماری دومار به تاهیتی اورده شد. اما با وجود آنکه  مروارید های سیاه طی قرن های گذشته رایج بودند، دومار نتوانست برای محصولات زیبای خودش بازاری بیابد.

انها فقط در اوایل دهه ۱۹۷۰ رونق یافتند. زمانی که سالوادور اسائل که امروزه به عنوان سلطان مروارید دریا های جنوب شناخته میشود، چندین ساحل تولید مروارید های سیاه را به هنری وینستون، جواهر فروش معروف مانهاتان نشان داد. به دنبال آن یک رقابت تبلیغاتی گسترده ایجاد شد. و این جواهر های قیمتی بین اشخاص متمول و سر شناس طرفداران بسیاری یافتند.

به طوریکه هم اکنون ۵۷۰ رویشگاه صدف خوراکی در سر تا سر تاهیتی وجود دارند که همگی تحت حمایت گروه های صنعت مروارید پلی نزی فرانسه مشترکا محصولاتشان را به بازار عرضه می کنند. تمام این شرکت ها از همان روش میکی موتو استفاده می کنند.