مصریان باستان پریدوت را در جزیره Zabargad – منبع بسیاری از پریدوت های بزرگ و خوب در موزه های جهان – دریای سرخ استخراج کردند. مصریان این سنگ را “گوهر خورشید” نامیدند. امروز این سنگ گرانبها هنوز هم بخاطر رنگ سبز مایل به زرد آرامبخش و سابقه طولانی اش گرانبها شمرده می شود. گوهرهای بزرگی که پر رنگ هستند – نمونه هایش می توانند چشمگیر و دیدنی باشند – و سنگ های کوچکتر جذاب، برای استفاده در جواهرات، در هر قیمتی می توانند در دسترس می باشند.
معدنچیان پریدوت را در برخی از جریان های گدازه در ایالات متحده، چین و ویتنام به شکل کلوخ های ناهموار (تخته سنگ های گرد با بلورهای پریدوت در داخل خود) و، بسیار به ندرت، به شکل بلورهای بزرگ در انواع خاصی از سنگ های مذاب جامد می یابند. منابع گونه دوم شامل فنلاند، پاکستان، میانمار، و جزیره Zabargad هستند.
زمین شناسان بر این باورند که هر دو نوع این رسوبات مربوط به گسترش کف دریاست و هنگامی رخ می دهد که پوسته زمین منشعب شده و سنگ ها از گوشته آن به سطح، فشرده می شوند. گاهی اوقات – به عنوان مثال در میانمار – این سنگ ها ممکن است دگرگون شوند، تغییر شکل یابند، و با جنبش های بعدی زمین به رشته کوه ها بپیوندند.
پریدوت به ندرت می تواند یک منبع فرا زمینی داشته باشد، مثلا در شهاب سنگ هایی که به زمین افتاده موجود باشند.
طیف رنگ پریدوت محدود است، از یک رنگ قهوه ای – سبز، سبز مایل به زرد تا سبز خالص. سبز مایل به زرد رایج ترین رنگ پریدوت است که در جواهرات دیده می شود.
پریدوت گونه ای از گوهر اولیوین (olivine) معدنی است. ترکیب شیمیایی آن شامل آهن و منیزیم بوده و علت رنگ های سبز مایل به زرد و جذاب آن، آهن است. این گوهر اغلب در سنگ های آتشفشانی به نام بازالت، که از این دو عنصر غنی می باشد، پدید می آید. سختی این سنگ قیمتی بین ۵/۶ تا ۷ می باشد.
منبع: مؤسسه گوهرشناسی آمریکا (GIA)
[metaslider id=26079]
